De doorbraak in onze werking begon in mei 1991 met het opstarten van de tante - nonkelschap in ons project "Een grote  Familie".

Dit project bestaat er in dat mensen er zich contractueel toe verbinden om met €4,00  per maand, één kind te sponsoren. Deze mensen worden op die manier tante en nonkel van onze weeskinderen.

Op één jaar tijd verzamelden we in deze grote familie 119 tantes en nonkels die samen 190 Rwandese kinderen steunden.

Onze vereniging groeide verder, maar het aantal beschermelingen in de weeshuizen eveneens, niet evenredig maar veel vlugger. De grote oorzaak hiervan was de genocide van 1994. Toen kreeg het Centre Mémorial Gisimba 468 kinderen, wat bijna een verviervoudiging was van het startgetal. In het weeshuis van de zusters Missionaries of Charity was het nog erger gesteld, daar was er een overbevolking met meer dan driehonderd kinderen. En het stopte niet.

Een hoogtepunt in populatie kwam er in 1995, bij de terugkeer van de vluchtelingen uit de kampen, toen het aantal nog eens verdubbelde. Gelukkig vonden veel kinderen na verloop van tijd hun familie terug, maar de weeshuizen bleven echter overvol. Momenteel tellen de weeshuizen van de Missionaris of Charity meer dan 300 kinderen, het Centre Mémorial Gisimba 190 kinderen. De vriendenkring zat wel niet stil en naast zijn maandelijkse financiële steun aan het weeshuis van de Missionaries of Charity, hadden we ons meer en meer geëngageerd in het Centre Mémorial Gisimba.

 Zo hadden we in 1993 de bouw van een vormingscentrum voor de jeugd gestart (de huidige kleuterschol). De werkzaamheden waren juist 14 dagen voltooid toen de genocide begon, maar we hadden geluk... de gebouwen bleven overeind, zo ook de andere gebouwen van het weeshuis. Jammer genoeg was alles geplunderd, de vereniging stak haar geld en energie in de herinrichting van slaapzalen, studiezaal, kleuterschool, enz...  Jaarlijks ging een afgevaardigde van onze vereniging op vrijwillige basis ter plaatse om gedurende enkele maanden mee te helpen. Onze vereniging richtte een naaiatelier in, waarin de "mamans" (kinderoppas van het weeshuis en enkele alleenstaande vrouwen, verenigd in de organisatie "Umubyeyi" ("Een ouder") de vele schooluniformen voor onze beschermelingen voortaan naaien. De vriendenkring helpt hen met materiaal en stof en betaalt voor het werk. Verder werd in 1999 de bestaande hoenderhof nieuw leven ingeblazen. Momenteel draait dit heel goed, de kinderen kunnen nu en dan eieren eten van hun eigen kippetjes, en het is een goede stimulans om de verantwoordelijken er toe aan te sporen naar eigen financiële middelen te streven. Onze vereniging betaalt ook alle nodige schoolkosten, zoals schoolgelden, internaten, uniformen en materiaal. We staan in voor de voeding evenals de kleding en medische verzorging in het weeshuis. Ieder jaar wordt er tussen de 4000 en 5000 kg hulpgoederen klaargemaakt en verzonden, waaronder een jaarlijks persoonlijk geschenk voor ieder kind en personeelslid. Na de genocide groeide eveneens de nood in de arme overbevolkte gezinnen zodanig aan, dat de vriendenkring haar "Een grote familie" uitbreidde met nog eens 35 gezinnen die samen 112 kinderen tellen. Ook voor deze kinderen betalen we de nodige schoolkosten. De gezinnen worden verder gesteund met voedselpakketten en we zorgen voor een betere behuizing, door de bouw of de herstelling van kleine huisjes. Verder proberen wij hen een basis te geven naar financiële zelfstandigheid, door hen materiaal, zaden en vee te bezorgen. Om de uitbreiding van onze werking in Rwanda op te vangen, namen we naast Zuster Steven, een Zuster Bernardine die in Kigali leeft en die de financiën controleert, twee vaste Rwandese medewerkers op in onze vereniging.

Ook in België moesten we groeien en met momenteel meer dan 45 onbetaalde vrijwilligers hebben we steeds nog handen tekort.